Et chaos, & pofiti latè fundamina mundi, Reptantefque deos, & alentes numina glandes, Et nondum Ætneo quæfitum fulmen ab antro. Denique quid vocis modulamen inane juvabit, Verborum fenfufque vacans, numerique loquacis? Sylveftres decet ifte choros, non Orphea cantus, Qui tenuit fluvios & quercubus addidit aures Carmine, non citharâ, fimulachraque functa canendo Compulit in lacrymas; habet has à carmine laudes 55 Nec tu perge precor facras contemnere Mufas, Nec vanas inopefque puta, quarum ipfe peritus Munere, mille fonos numeros componis ad aptos, Millibus & vocem modulis variare canoram Doctus, Arionii meritò fis nominis hæres. Nunc tibi quid mirum, fi me genuiffe poëtam Contigerit, charo fi tam propè fanguine juncti Cognatas artes, ftudiumque affine fequamur? Ipfe volens Phoebus fe difpertire duobus, Altera dona mihi, dedit altera dona parenti, Dividuumque Deum genitorque puerque tenemus. Tu tamen ut fimules teneras odiffe Camoenas, Non odiffe reor, neque enim, pater, ire jubebas Quà via lata patet, quà pronior area lucri, · Certaque condendi fulget fpes aurea nummi : Nec rapis ad leges, malè cuftoditaque gentis Jura, nec infulfis damnas clamoribus aures, Sed magis excultam cupiens ditefcere mentem. Me procul urbano ftrepitu, feceffibus altis Abductum Aoniæ jucunda per otia ripe Phœbæo lateri comitem finis ire beatum.
Officium chari taceo commune parentis, Me pofcunt majora, tuo pater optime fumptu Cùm mihi Romulea patuit facundia linguæ, Et Latii veneres, & quæ Jovis ora decebant Grandia magniloquis elata vocabula Graiis, Addere fuafisti quos jactat Gallia flores, Et quam degeneri novus Italus ore loquelam Fundit, barbaricos teftatus voce tumultus, Quæque Palæftinus loquitur mysteria vates. Denique quicquid habet cœlum, fubjectaque cœlo Terra parens, terræque & cœlo interfluus aër, Quicquid & unda tegit, pontique agitabile marmor, Per te noffe licet, per te, fi noffe libebit. Dimotáque venit fpectanda fcientia nube, Nudaque confpicuos inclinat ad ofcula vultus, Ni fugiffe velim, ni fit libâffe moleftum.
I nunc, confer opes quifquis malefanus avitas Auftriaci gazas, Perüanaque regna præoptas. Quæ potuit majora pater tribuiffe, vel ipfe Jupiter, excepto, donâffet ut omnia, cœlo ? Non potiora dedit, quemvis & tuta fuissent, Publica qui juveni.commifit lumina nato Atque Hyperionios currus, & fræna diei, Et circum undantem radiatâ luce tiaram. Ergo ego jam doctæ pars quamlibet ima catervæ Victrices hederas inter, laurofque fedebo, Jamque nec obfcurus populo mifcebor inerti, Vitabuntque oculos veftigia noftra profanos. Efte procul vigiles curæ, procul este querelæ, Invidiæque acies tranfverfo tortilis hirquo,
Sæva nec anguiferos extende calumnia rictus; In me trifte nihil fœdiffima turba poteftis, Nec veftri fum juris ego; fecuraque tutus Peltora, vipereo gradiar fublimis ab iftu.
At tibi, chare pater, poftquam non æqua merenti Poffe referre datur, nec dona rependere factis, Sit memorâffe fatis, repetitaque munera grato Percenfere animo, fidæque reponere menti.
Et vos, Ο noftri, juvenilia carmina, lufus, Si modo perpetuos fperare audebitis annos, Et domini fupereffe rogo, lucemque tueri, Nec fpiffo rapient oblivia nigra fub Orco, Forfitan has laudes, decantatumque parentis Nomen, ad exemplum, fero fervabitis zvo.
Σραὴλ ὅτε παῖδες, ὅτ ̓ ἀγλαὰ φῦλ ̓ Ἰακώβε Αἰγύπλιον λίπε δῆμον, ἀπεχθέα, βαρβαρόφωνον Δὴ τότε μένον ἔην ὅσιον γένος υἷες Ἰδα. Ἐν δὲ Θεὸς λαοῖσι μέγα κρείων βασίλευεν. Εἶδε καὶ ἐντροπάδην φύγαδ' ἐῤῥώησε θάλασσα Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ, ὁδ ̓ ἄρ ̓ ἐσυφελίχθη Ιρὸς Ἰορδάνης ποτὶ ἀργυροειδέα πηγήν. Ἐκ δ ̓ ὕρεα σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέοντο, Ως κριοὶ σφριγόωντες ευτραφερῷ ἐν ἀλων, Βαιότεραι δ ̓ ἅμα πάσαι ἀνασκίρτησαν ἐρίπναι, Οἷα παραὶ σύριγγι φίλη ὑπὸ μητέρι ἄρνες. Τίπλε σύγ ̓ αἰνὰ θάλασσα πέλωρ φύγαδ' ἐῤῥώησας
Κύματι εἰλυμένη ῥοθίῳ ; τί δ ̓ ἄρ ̓ ἐσυφελίχθης Ιρὸς Ἰορδάνη ποτὶ ἀργυροειδέα πηγήν; Τίπλ ̓ ὅρεα σκαρθμοῖσιν ἀπειρέσια κλονέεσθε Ως κριοὶ σφριγόωντης ευτραφερῷ ἐν ἀλωῇ ; Βαιοτέραι τί δ ̓ ἄρ ̓ ὑμμὲς ἀνασκιρτησατ ̓ ἐρίπναι, Οἷα παραὶ σύρι [γι φίλῃ ὑπὸ μητέρι ἄρνες; Σείεο γαῖα τρέυσα Θεὸν μεγάλ ̓ ἐκτυπέοντα Γαῖα Θεὸν τρείεσ ̓ ὕπατον σέβας Ἰσσακίδας, Ὅς τε καὶ ἐκ σπιλάδων ποταμὸς χέε μορμύροντας, Κρήνηντ ̓ ἀεναὶν πέτρης ἀπὸ δακρυοέσσης.
Philofophus ad regem quendam, qui eum ignotum & infontem inter reos forte captum infcius damnaverat, τὴν ἐπὶ θανάτῳ πορευόμενος hæc fubito mifit.
Ὦ ἄνα, εἰ ὀλέσης με τὸν ἔννομον, ἐδέ τιν' ἀνδρῶν Δεινὸν ὅλως δράσαντα, σοφώτατον ἴσθι κάρηνον Ρηϊδιὼς ἀφέλοιο, τὸ δ ̓ ἕτερον αὖθι νοήσεις, * Μαψιδίως δ ̓ ἄρ ̓ ἔπειτα τεὸν πρὸς θυμὸν ὀδυρῆ, Τοιὸν δ ̓ ἐκ πόλιος περιώνυμον ἄλκας ὀλέσσας.
In effigiei ejus Sculptorem †.
*Αμαθεῖ γεγράφθαι χειρὶ τήνδε μὲν εἰκόνα Φαίης τάχ ̓ ἂν, πρὸς εἶδος αὐτοφυὲς βλέπων.
Τὸν δ ̓ ἐκτυπωτὸν ἐκ ἐπιγνότες φίλοι
Γελᾶτε φαύλε δυσμίμημα ζωγράφει.
Μὰψ αὕτως δ ̓ ἄρ ̓ ἔπειτα χρόνῳ μάλα πολλὸν ὁδύρη,
+ Added in the Edition of 1673.
Ad Salfillum Poetam Romanum ægrotantem.
Mufa greffum quæ volens trahis claudum, Vulcanioque tarda gaudes inceffu,
Nec fentis illud in loco minus gratum, Quàm cùm décentes flava Deiope furas Alternat aureum ante Junonis lectum, Adefdum & hæc s'is verba pauca Salfillo Refer, Camœna nostra cui tantum eft cordi, Quamque ille magnis prætulit immeritò divis. Hæc ergo alumnus ille Londini Milto, Diebus hifce qui fuum linquens nidum Polique tractum, (peffimus ubi ventorum, In fanientis impotenfque pulmonis Pernix anhela fub Jove exercet flabra) Venit feraces Itali foli ad glebas, Vifum fuperbâ cognitas urbes famâ Virofque doctæque indolem juventutis, Tibi optat idem hic faufta multa Salfille, Habitumque feffo corpori penitùs fanum ; Cui nunc profunda bilis infestat renes, Præcordiifque fixa damnofum fpirat. Nec id pepercit impia quòd tu Romano Tam cultus ore Lesbium condis melos. O dulce divûm munus, O falus Hebes Germana! Tuque Phœbe, morborum terror, Pythone cæfo, five tu magis Paan
« AnteriorContinuar » |